New York, New York
The American Dream

Ook al heb je het nog zo vaak op TV gezien, in het echt is alles anders. Wanneer ik op zondagochtend 5 november onder de beroemde Verrazano Bridge klaarsta, vlak voor de start van de New York City Marathon, stroomt de adrenaline door mijn lijf. Te midden van al die duizenden lopers, helikopter geronk, een enthousiaste speaker die de minuten aftelt, zenuwachtig plassende lopers, kledingstukken die op het laatste moment in allerijl over de hekken worden gegooid. Ik denk alleen maar “wauw”, en besef nauwelijks nog wat me allemaal te wachten staat. En dan klinkt het “Gun shot”, en is de start een feit. Het gaat beginnen. 

Eerste kilometers – Brooklyn
Het is redelijk loopweer, een bleek zonnetje, wel fris, maar met een schuine tegenwind, die soms hard aankomt en soms weer helemaal weg is. Op de een of andere manier heb ik mij bij de start redelijk vooraan weten te manoevreren. Slechts 30 seconden na het “Gun Shot” passeer ik al de startlijn. En ik zit ook nog in de “Blue Area”, het vak met de snellere heren, dus ik kan eigenlijk vrijwel vanaf het begin mijn eigen tempo lopen. Verrazano Bridge duurt bijna 2 kilometer, en daarna volgt Brooklyn. We dalen af in een enorme mensenmassa, overal staan bands. Een hoog ZZ-top gehalte, uitzinnig publiek. Helemaal te gek, er zijn geen andere woorden voor. Het is oppassen om niet te snel van start te gaan. De adrenaline blijft hoog, ik realiseer me heel erg goed wat er gebeurt, kijk veel om mij heen, probeer gezichten van het publiek in mij op te slaan. Maar al gauw vervaagt dat tot een enorme massa, een film die joelend en schreeuwend aan mij voorbijtrekt, in plaats van ik aan hen. 

Queensborough Bridge - First Avenue
De eerste 10 kilometer gaan erg soepel (48:47), en ook op het fameuze Halfway Point kom ik lekker door in 1 uur en 42 minuten. Perfect op schema voor de door mij gedroomde eindtijd rond de 3,5 uur. Halfway Point ligt op de Pulasky Bridge, de overgang van Brooklyn naar de wijk Queens. Die laatste wijk duurt iets minder lang en er is ook wat minder publiek (al is het nog steeds meer dan bijvoorbeeld in Amsterdam). Veel warenhuizen, basketball veldjes, de eerste rappers zijn te horen. Bij kilometer 24 wacht de Queensboro Bridge, die naar Manhattan voert. Ik ben ervoor gewaarschuwd, en terecht. De stukken vals plat in Brooklyn en Queens zijn niets vergeleken bij de hellingshoek van deze lange brug. Ik zak bewust iets terug in tempo. Op de brug zijn alleen de voetstappen en het gehijg van de lopers te horen, een bijna intieme ervaring. En dan heel langzaam, terwijl de afdaling naar Manhattan is begonnen, wordt het gejoel en gejuich van First Avenue hoorbaar. Scherpe draai naar links, en de orkaan barst los. Uitzinnige menigte, waanzinnig. Wat een mensen! First Avenue duurt ruim 6 kilometer, één lange rechte streep op weg naar de Bronx. Halverwege dit stuk krijg ik het voor het eerst wat moeilijker. Ik probeer mijn tempo te houden, maar merk dat mijn pas heel subtiel verandert. Het 30 kilometer punt passeer ik nog in 2 uur en 29 minuten, vrijwel exact op mijn schema, maar daarna moet ik een stapje terug doen. Het stuk door de Bronx (rond kilometer 33) zit ik ineens goed stuk, ik moet mezelf dwingen door te lopen. Het is bovendien een weinig inspirerende omgeving. De paar zijstraten bieden een desolate aanblik. Ik herken beelden van gevaarlijke shoot-outs, de serie New York Police speelt zich hier af. Maar er wordt ook gerapt en een bluesband houdt een jam-sessie.

Terug naar Manhattan – 5th Avenue
De Bronx eindigt eerder dan verwacht. Via de Madison Avenue Bridge bereiken we opnieuw Manhattan, 5th Avenue ter hoogte van de 138^e straat. De route voert over 5th Avenue eerst een stuk door Harlem. Hier moet je ’s avonds niet zonder politiebewaking lopen. Maar vandaag is de hele stad gericht op de marathon, en het publiek wordt talrijker naarmate de route vordert. Ik wil nog maar één ding: even gaan zitten, ik ben zo vreselijk moe! En het is niet mijn ademhaling, maar de benen, die willen gewoon niet meer. De belangrijkste tip die ik meekreeg was: niet gaan wandelen, tempo aanpassen en doorlopen, doorlopen. Ik probeer lopers voor mij te zoeken die langzamer gaan, zodat ik een mikpunt heb om in te halen. Dankbaar pak ik bij elke drinkpost (ze staan er iedere mijl) een beker water of Gatorade. Werkelijk fantastisch, al die vrijwilligers. Het moeten er duizenden zijn, bij elke post alleen al staan er minstens 50 tot 100. Doorhobbelen tijdens het drinken, niet stoppen. 

Central Park – de laatste (kilo)meters
Ter hoogte van de 102^e straat verlaten we 5th Avenue en duiken we Central Park in. Het staat er werkelijk rijen dik. We zijn er bijna, maar net niet helemaal, want Central Park duurt van de 102^e tot de 59^e straat, inclusief drie heuvels. New York is echt een zwaar parcours, daar kom ik onderhand wel achter. Toegeschreeuwd door de uitzinnige menigte probeer ik mijn tempo weer iets te verhogen. Het lukt soms 20 passen, maar dan moet ik er weer minstens 20 in een lager tempo doen. Nobody quits at Central Park! 
De laatste kilometer breekt aan. Ik heb het idee veel tijd te hebben verloren, maar mijn klokje wijst 3:30 aan. Tjee, dat valt mee! Ik probeer aan te zetten. Ik haal lopers in, maar word ook links en rechts gepasseerd. Alles eruit persen nu. De laatste 200 meter, het gaat weer licht omhoog. Werkelijk waanzinnig fantastisch gevoel, ik zie de finishlijn aankomen, en weet dat daar de foto zal worden gemaakt die ik zo graag wil hebben. Ik trek nog een sprint om binnen de 3 uur 36 minuten te eindigen. Wat een onzinnig streven eigenlijk, waarom wordt deze marathon na al die uren op het laatste moment gereduceerd tot een sprintje om, ja om wat eigenlijk.......? Ik steek mijn armen ruim voor de finish al omhoog, ik zal hoe dan ook juichend op die foto komen, nog een paar passen, nog drie, nog twee, de laatste, en dan is het over................godzijdank. Netto tijd 3:35:29.

Emoties
Vrijwilligers hangen een medaille om, folie wordt omgewikkeld, iemand roept “you just did a great job”!, we zijn allemaal winnaars volgens een ander, en dan kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Alle emoties komen los. Zelden ben ik zo volledig leeg geweest, maar tegelijk ook zo blij. Bijzondere ervaring. Gevoelens die ik nooit eerder had. Tijdens het half uur verplichte wandelen tot de “Family Reunion Area” zakken de eerste emoties langzaam wat weg, maar het weerzien met de supporters en helemaal met mijn running mate is geweldig. Ook hij liep de marathon binnen de 4 uur (3:58).

Na de emoties volgt de vermoeidheid. Loodzware benen. We slepen ons door de metro, je herkent de andere runners aan het folie, en anders wel aan de slepende tred. In het hotel wacht een bad. Alles doet pijn, maar wat geeft het, we hebben het gehaald, we hoeven helemaal niets meer. Nou ja, eten, veel eten, en slapen, en daarna nog meer eten en nog meer slapen. De New York City Marathon 2000 zit erop. Het is bijna niet in woorden te vatten. “A once in a lifetime experience”. Ik had het voor geen goud willen missen.

© 2000  Aldert Nijhuis